Het werd een onthutsend slechte eerste helft waarin ik meteen (en te snel) aan onze manager Steve Bruce begon te twijfelen. Onder Roberto Di Matteo speelden we leuker en eigenlijk ook beter en waren de resultaten ook echt wel gekomen. Steve Bruce echter, is een ‘resultaten-manager’ en dat is wat je op dit niveau gewoonweg nodig hebt. Hij is niets voor niets al 4 keer eerder uit deze uiterst lastige competitie gepromoveerd.

Behalve een kopbal van de slecht spelende Ross McCormack kwam Villa nimmer dichtbij een goal.

Gelukkig bleek ik veel te snel gescholden te hebben. Noem het passie, noem het emotie.

In de tweede helft verscheen er een sprankelend Aston Villa op de mat, Bruce was klaarblijkelijk flink tekeergegaan in de rust.

Maar uiteraard kwamen we op achterstand. Vanuit het niets scoorde Blackburn middels een kopbal van Gallagher. Maar de Villamotor was gestart en hoewel het voor de buitenstaander nog niet te zien is; dit Villa heeft een uitstekend uitgebalanceerd team dat alleen nog wacht op het moment dat alles precies goed valt. Ik was er van overtuigd dat we nog zouden gaan winnen, mits de gelijkmaker snel zou gaan vallen. Gelukkig gebeurde dat ook.

Onze jonge Jack Grealish zag zijn dribbel in het zestienmetergebied op een doodspoor belanden en handig liet hij zich vallen. Penalty.

Onze nieuwe topspits, onthoudt zijn naam, Jonathan Kodjia schoot onberispelijk raak en de Holte End stond in vuur in vlam, wetende dat Blackburn Rovers op de slagbank lag. Villa was on fire. En Jonathan Kodjia helemaal. De strafschop was dusdanig goed ingeschoten dat Blackburn-doelman Jason Steele kansloos was, zelfs nadat hij de goede hoek gekozen had en daar dan ook vol in dook.

En toen gebeurde het. Steve Bruce liet onze oude held, onze gevallen held, Gabby Agbonlahor invallen. Ik ben ervan overtuigd dat Gabby Agbonlahor ver over zijn top heen is. Gabby is altijd een threat geweest omdat hij zo snel was, hij is nooit een technische voetballer geweest en ondanks dat hij veel Villagoals op zijn naam heeft staan, hij scoorde eigenlijk nooit heel gemakkelijk en had dan ook veel kansen nodig om uiteindelijk tot scoren te komen. Nu zijn snelheid duidelijk afneemt blijft er eigenlijk niet zoveel over. De spits werd wisselend ontvangen door de Villafans maar ik ben bereid om hem andermaal te vergeven voor zijn misstappen. Hij is namelijk de enige speler die ons nog doet herinneren aan de goede tijden onder Martin o’Neill en dus zou ik het geweldig vinden om hem nog 1 keer te zien vlammen. Dat vlammen bleef uit, maar toch stond Gabby Agbonlahor aan de basis van de winnende treffer. Hij legde het leder fraai klaar voor de uitstekend spelende Mile Jedinek die op zijn beurt uitblinker Jonathan Kodjia aan de linkerkant aanspeelde. Kodjia dribbelde, met de bal klevend aan zijn voeten, naar binnen en rondde vervolgens vanuit een lastige hoek uiterst fraai af. We stonden op voorsprong.

Blackburn was nu echt kapot gespeeld en het was wachten op het moment dat Villa definitief de trekker over zou gaan halen. Maar zover kwam het niet. Kodjia moest er even later geblesseerd af en Bruce paste een verdedigende wissel toe. Ik kermde op The Holte End van de pijn.

‘Blijf nou gewoon zo spelen man, binnen een mum van tijd staat het dan 4-1.’

Maar door die wissel gingen we als vanouds weer teruglopen en daardoor kreeg Blackburn nog kansen op een gelijkmaker. Bruce maakte dezelfde fout als Di Matteo een paar maal gemaakt had, maar gelukkig werd het ditmaal niet afgestraft en brachten we de 2-1 voorsprong tot het laatste fluitsignaal.